Verse of Her Soul | เธอคือบทกวีที่ไม่อาจลืมเลือน

อีกครา แม้เป็นเพียงภาพลวงตา

อีกครา แม้เป็นเพียงความฝัน

อีกครา แม้เป็นเพียงจินตนาการ

อีกครา... ขอเพียงฉันได้เจอกับเธอ
 

จบท้ายกระดาษด้วยกวีบทหนึ่ง แม้เป็นเพียงตัวหนังสือที่ถูกเขียนด้วยตัวบรรจงบนกระดาษคราฟท์สีน้ำตาล แต่กลับแฝงความหมายอันลึกซึ้งที่ผู้เขียนได้กลั่นกรองมันออกมาจากความหวังอันริบหรี่และไร้แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

สำหรับผู้ที่อ่านมันอาจคิดว่ามันเป็นเพียงบทกวีธรรมดาทั่วไปที่ผู้เขียนอาจแค่เพ้อฝันถึงใครบางคนด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์และลึกซึ้งเพียงก็เท่านั้น

หากแต่ว่าผู้ที่อ่านมันมีสายสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบุคคลผู้ซึ่งเป็นคนเขียนบทกวีนี้ก็คงจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แม้เป็นเพียงตัวอักษรไม่กี่คำก็ทำให้เขาเสียน้ำตาออกมาได้ง่ายอย่างไม่ต้องสงสัย

และเขาคนนั้นจะเป็นใครอื่นไม่ได้เลยนอกเสียจากตัวผม... ผู้ที่มีความเกี่ยวข้องกับผู้ที่เขียนบทกวีนี้

ผมคงต้องเรียกเธอว่านักกวีคนหนึ่งแม้ว่าเธอจะบอกว่าเธอเป็นเพียงมือสมัครเล่นก็ตาม แต่ทุกบทกวีที่เธอบรรจงเขียนมันออกมาจากจิตวิญญาณอันลึกซึ้งของเธอมันทำให้ผมหลงใหลและอินไปกับความหมายอันสวยงามที่เธอต้องการสื่อมันออกมาได้เสมอ

แต่ช่วงเวลาอันล้ำค่าระหว่างผมกับเธอดันเปรียบเสมือนกับนาฬิกาทรายเรือนเล็กเพราะทันทีที่เราได้พบกันเจ้าตัวโหลแก้วที่เต็มไปด้วยทรายก็ถูกเหวี่ยงขึ้นและทำให้กาลเวลาของพวกเราสองคนเริ่มเดินทางและจบลงอย่างรวดเร็วด้วยเวลาอันจำกัด

มันเป็นเรื่องที่ไม่อาจหยั่งถึงได้เลยว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะกลายเป็นเพียงอดีตที่ถูกเหวี่ยงเข้ามาเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเท่านั้น ทำให้สิ่งที่ผมเหลืออยู่ตอนนี้มีเพียงความทรงจำอันแสนล้ำค่าและบทกวีสุดท้ายที่เธอได้ทิ้งเอาไว้ให้ มันจึงทำให้ผมนั่งรู้สึกเสียใจและเสียน้ำตาทุกครั้งที่นึกถึงบทกวีของเธอ
 

เพียงเพราะว่าเราแทบไม่รู้จักกันและกัน แต่ถึงจะพูดแบบนั้นผมคงต้องบอกว่า...
 

" เราไม่มีโอกาสได้ทำความรู้จักกันเสียมากกว่า "

เพราะ... กาลเวลาพรากเราจาก

เพราะ... เส้นทางชีวิตผลักเราไปคนละทาง

เพราะ... ความทรงจำกลายเป็นเพียงอดีต

เพราะ... การพบกันอีกครั้ง เป็นได้เพียงความฝัน
 

Verse of Her Soul | เธอคือบทกวีที่ไม่อาจลืมเลือน